Kada posmatramo fotografiju kao specifičan medij, onda je neminovno da je podelimo na dva generalna stanovišta. Prvi je da fotografija poseduje tehničke sposobnosti da što vernije i objektivnije registruje ili zabeleži dešavanja oko nas, dok pristalice drugog stanovišta fotografiju vide kao medij koji ispoljava izrazito subjektivne poglede u okviru savremene vizuelne komunikacije. André Bazin, francuski filmski kritičar i teoretičar je na temu fotografije u svom tekstu ‘’Ontologija fotografske slike’’ iz 1945. napisao da se ‘’Sve umetnosti zasnivaju na čovekovom prisustvu, dok jedino u fotografiji uživamo u njegovoj odsutnosti’’. Originalnost fotografije u odnosu na slikarstvo počiva na suštinskoj objektivnosti fotografije pa da se zato i skup sočiva koji predstavlja fotografsko oko i koji zamenjuje ljudsko oko i zove objektiv. Ipak, iza automatskog procesa rada kamere, redovno mora da stojii sasvim određena ljudska volja, konkretan stav i izbor tema, u svrhu ispoljavanja različitih individualnih pogleda.
Edward Weston je tvrdio da je fotografija najbolji način sopštavanja činjenica. Takođe, smatrao je da fotograf pre nego aktivira kameru mora posedovati već jasno formiranu mentalnu predstavu o krajnjem izgledu svoje polazne intencije. Sa druge strane, priroda fotografije je takva da u sebi sadrži dozu nepredvidivosti i iznenađenja, tako da je fotograf često u prilici da u toku rada otkriva elemente na koje prvobitno nije računao, što se posebno odnosi na repotažnu i lajf fotografiju. Shvatate, dilema zapravo ima osnovu u sposobnosti fotografije da izrši prelaz iz informativne ka komunikativnoj funkciji, i postavlja pitanje relacija između područja fotografije i područja umetnosti.
Ovakav uvod za priču o Edwadu Westonu, kao fotografu je neminovan… jer se njegovo ime i njegovi stavovi vrlo često provlače kroz knjige koje se bave teorijom fotografije, što je jedan od ključnih razloga zašto su neki fotografi ostavili dublji trag, a neki nisu. Edward Weston, nije moj omiljeni fotograf, ali je upravo činjenica da ga vrlo često srećem, bilo da su u pitanju citati… bilo da je u pitanju fotografija, bila odlučujuća da na kraju i kupim njegovu knjigu ‘’The flame of recognition’’. Ako do sada niste čuli za Edwarda Westona, sasvim sigurno ste videli njegovu najpoznatiju fotografiju ‘’Nautilus’’ iz 1927. godine. Crno bela fotografija školjke, predstavlja jednu od najpoznatijih fotografija ikada napravljenih, a ujedno je i zaštitni znak modernizma u istoriji fotografije. Ona na najbolji način potvrđuje njegov izneti stav o jasno formiranoj mentalnoj predstavi o krajnjem izgledu polazne ideje.
I upravo ova fotografija najbolje oslikava upornost i istrajnost u realizaciji zamišljenog. Tokom nekoliko meseci, fotografisao je razne školjke. Ekspozicija je išla i preko 4 sata, a kao opremu je koristio Ansco 8 x 10 fotoapratom i sa Rapid Rectilinear objektivom privrnutim na f/64. Ako uzmemo u obzir i cenu filma, onda moramo shvatiti veličinu ove fotografije i samog autora. Napravljeno je 14 negativa ove školjke, i poznato je samo da je napravljena u periodu od 1. aprila i 8. juna 1927. godine. I kako to obično biva, dela pojedina dela umetnosti, svoju najvišu cenu postižu nakon umetnikove smrti. Originalna fotografija školjke je prodata za 10 dolara, dok je 13. aprila 2010. godine prodata na aukciji za vrtoglavih 1.082.500 dolara. To je svrstava u sam vrh najskupljih fotografija, ikada prodatih.
Edward Weston je rođen 24. marta 1886. godine u Highland Park-u, država Illinois u Sjedinjenim Američkim državama. Detinjstvo je proveo u Čikagu, a kako to obično biva… fotografijom je počeo da se bavi nakon što mu je otac kupio fotoaparat. 1906. godine se seli u Kaliforniju ali se dve godine kasnije, gladan formalnog fotografskog znanja vraća da bi pohađao koledž u Ilinoisu (Illinois College of Photography in Effingham). Jednogodišnji kurs je završio za 6 meseci i vratio se nazad u Kaliforniju, i tamo odmah našao posao u George Steckel Portrait Studju. U tom periodu uspona, i spoznavanja kvaliteta uspeo je i da formira porodicu sa četvoro dece. Narednih 20 godina obeležio je mnogim priznanjima , izložbama i tekstovima. 1923. godine se seli u Mexico City i otvara svoj studio gde se uglavnom bavi akt fotografijom. 1926. godine se vraća u Kaliforniju, gde se napreduje u landscape, close up i akt fotografiji. 1932. godine postaje član ‘’Group f/64’’ koju čine Ansel Adams, Imogen Cunningham, John Paul Edwards, Sonya Noskowiak, Henry Swift i Willard Van Dyke. Ta impresivna grupa napravila je niz izložbi, koje su obeležile jedan period.
Edward Weston postaje najuticajniji najinovativniji fotograf tog perioda, a blistava karijera traje sve do 1947. godine kada mu je dijagnositikovana Parkinsonova bolest, kada i prestaje da se bavi fotografijom. Preminuo je 1. januara 1958. godine u svom domu Wildcat Hill, Carmel u Kaliforniji.
Zoran Rodić
© 2015 pcfoto.biz
Izvor:
Teme i funkcije medija fotografije – Muzej savremene umetnosti
Edward Weston The Flame Of Recognition